AS GARGALLADAS GÓTICAS de Paula CARBALLEIRA, Félix ALBO e Quico CADAVAL

(FIOT 2017)

26 FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

A RÚA DOS CONTOS

AS GARGALLADAS GÓTICAS

DE PAULA CARBALLEIRA,

FÉLIX ALBO E QUICO CADAVAL

SANTIAGO PAZOS

Rirse do medo parece unha forma axeitada para superalo, sobre todo neses momentos nos que as gargalladas iluminan eses espazos escuros e tenebrosos dos que un sempre quere fuxir correndo. E rirse da mesma morte, facendo chanzas dela, tamén nos libera dese peso xélido e macabro que comporta, non só o feito en si e a palabra que o nomea, senón o propio concepto.

Xa sabemos que falar de mortos é unha deriva moi suxerinte e case inevitable nas noites frías e ventosas. Facíano meus avós, cando os visitaba de cativo aló en Sabaceda (aldea da parroquia de Bazar no Concello de Santa Comba). Aquela casa soa no medio do monte era un escenario perfecto. Ao carón da lareira, as historias da Santa Compaña eran sempre o regalo de boas noites. E conseguir durmir despois non era nada doado.

 

Pois a iso, ou algo parecido,  se dedicaron na Rúa dos contos, a fin de semana pasada. Por unha parte  Paula Carballeira na Cervexaría A Bombonera, e por outra, Félix Albo e Quico Cadaval no Mercado Municipal de Carballo.

“Os contos que me foron contando” de Paula Carballeira están cheos de mortos, mais parece que os que dan verdadeiro medo son os vivos dos que fala. A súa especialidade narrativa é ir debullando vivencias con aparencia de normalidade que desembocan, por circunstancias imprevistas ou pouco claras, en situacións macabras nas que a tensión dramática pódese cortar cun coitelo, subindo de intensidade ata que a trama queda resolta, xeralmente, cun desenlace rocambolesco e cómico.

 

Félix Albo, en cambio, non persegue dramatizar máis aló do estritamente necesario, o seu é ir directamente a buscar o riso cómplice con historias cheas de disparatadas ocorrencias. Un home de palabra sosegada que engancha pola sinxeleza argumental, e que nesta ocasión, (Quizais coma unha especie de homenaxe a película “Amarcord”), amosou claras influencias fellinianas.

E qué dicir do mestre Quico Cadaval que non teña xa dito neste blog? Penso que xa escoitara todas as historias que contou, pero o seu maxisterio permítelle renovalas e enriquecelas, sen perder un ápice de interese, en cada nova función. O esqueleto temático mantense,  é sempre o mesmo, ou case, o que mudan son os carreiros polos que transita e as bifurcacións argumentais coas que nos vai ilustrando. Carreiros cheos de sabedoría e coñecemento. Sen dubida segue a ser o mellor narrador e transmisor de historias, contador de contos e monologuista do país.

Saúde  

NOTA: 
TRANSMITIRLLE O  AGRADECEMENTO A DON JOSÉ MARÍA DE LA VIÑA VARELA, PROFESOR E AMIGO, POLAS ESTUPENDAS FOTOS.